YILDIZLAR ARASINDA, GEÇMİŞTEN GELECEĞE YANSIYAN SENFONİ

HANS ZIMMER'LE, ZAMAN, MEKAN VE BOYUTLAR ARASINDA NOTALARLA YOLCULUK!

Zamanda yolculuk, ışık hızıyla giden bir uzay gemisinde yeni dünyalara ulaşmak hayali! Hayatı boyunca, bulunduğu ortamdan, yaşadığı çevreden, kısacası sosyal alanından uzaklaşmak adına bu hayalleri üreten, daha sonraları bu hayallere benzer olanları kitaplara, filmlere dökmeyi başaran insanları takip eden ve onların öngörülerini kendine yaşam felsefesi edinen biz bilim kurgu tutkunları! BK deriz kısaca Bilim Kurgu Dünyasına, kaçış edebiyatının, kaçış sinemasının ve bireysel hayal dünyamızın kaçış anlarının toplam tanımını ifade eder bize BK. Bilim ve hayal dünyasının karıştığı ve ortaya akıl almaz işlerin çıktığı bir deryadır, dipsiz ve hatta sonsuz bir fenomen! Bu deryaya ilk daldığımda Jules Verne elini uzatmıştır bana, yolculuğun ilk safhasında. Aya seyahat ettikten sonra, okyanusların dipsiz sularına gömülmek ve balonla Afrikayı katetmek, 80 günde Dünyanın çevresini dolaşmak, H.G. Wells'le zamanda yolculuk imkanı bulmak, Herbert'le çöl gezegenini keşfetmek, Clarke ile Rama'yı yaşamak, Ay'daki taşın gizemini çözmeye çalışmak, Asimov ile robotların sosyal haklarını irdelemek, Carl Sagan'la evrenin gizemlerini keşfetmek, hayal dünyası geniş yönetmenlerle, uzayın sonsuz boşluğunda süzülmek! Bilim kurgu evreninin kapılarını bizlere ardına kadar açan ve her zaman minnet duyacağımız bu üstün insanların açtığı yolda ilerleyen milyonlarca insan, bugün Dünya adını verdiğimiz şimdilik ebedi ikametgahımızda, olan bitenlere, yaşanan olumsuz tüm gelişmelere kulaklarımızı tıkamayı, gözlerimizi kapatıp bu sonsuzluğa uzanan hayal dünyasına kendimizi kaptırmayı tercih ediyoruz. Bizlere sunulan türün her ürününü kısa sürede tüketerek yenileri için yer açıyoruz ve doymak bilmiyoruz. Ucu bucağı açık ve her yöne çekilebilen, sınırsız yaratma gücüne sahip olduğunuz böyle bir dünyanın sunduklarının yetmemesi ve daha fazlasını istememiz açıkçası benim açımdan son derece normal görünüyor. Özellikle sinema dünyası son yıllarda, bilgisayar teknolojisinin ulaştığı seviye sayesinde, artık görsel açıdan daha doyurucu ve büyüleyici deneyimler sunuyor bizlere. Ancak bu noktada pek çok yapıtın sadece görselliği ön planda tutması sebebiyle, içerik olarak zayıf kalan eserlerin fazlalığı da, seçici olmamızı gerektiriyor. Türün sinema sektörü açısından, görsellik ve içerik zenginliği temalarını barındıran yapıtları, geçmişten günümüze unutulmazlar arasındaki yerlerini çoktan aldılar ve klasik mertebesine ulaştılar. Aynı sektörün içinde, müzikal açıdan bakarsak, türün önemli filmlerini taşıyan, var eden, hatırlatan ve hatta bazılarının kalite olarak üstüne bile çıkan bestelerini ayrıca bir kenara koymak gerekir diye düşünüyorum. Bu sayıda tanıtımını yapacağım albümün, bazı noktalarda filmin üzerine çıktığını, bestecinin alışık olduğumuz klasik orkestra yanında, farklı sesleri de kullandığını ve sıra dışı bir çalışmaya imza attığını belirtmekte fayda görüyorum. İşte bu yüzden, bilim kurgunun edebiyat, resim, kendi başına müzik ve sinema sektörü olarak ayrılan kolları dışında, filmin içeriğinde tamamlayıcı bir unsur olarak yer almasına karşın, film müziğini, yapıtın içinden ayıklamayı ve eserin içerik etkisini, yönetmenin değil de bestecinin gözünden irdelemeyi yeğ tutuyorum...

Kitaplığınızın tozunu alırken, acaba oradan birinin size seslendiğini ya da durduk yere anlam veremediğiniz sesleri işittiğiniz oldu mu hiç? İtiraf edeyim, Christopher Nolan'ın Interstellar filmini izledikten sonra bir süre böyle hisler içinde oldum. Bilim kurgu sinemasının son yıllarda en kayda değer çalışmalarından biri olan 2014 yapımı filmin bitişiyle birlikte, özellikle türün meraklıları kafalarında çok fazla soru işaretiyle sinema salonundan ayrılmışlardı. Yönetmenin kardeşi Jonathan Nolan'ın elinden çıkan senaryosuyla, dikkatle izlenmesi gereken ve türün temel argümanlarını yoğun bir şekilde kullanan film belki de Kubrick klasiği, 2001 A Space Odysess'den beri en fazla akıl karıştırıcı çalışma olarak beyaz perdede görücüye çıkmıştı. Film boyunca, yaşamın ölmek üzere olduğu kadim Dünyamızdan, yaşam keşfedilen başka gezegenlere, uzayda tespit edilen solucan deliklerini kullanarak ulaşmanın yolunu arayan bilim adamları ve oraya ulaşmakla görevlendirilen, başta Matthew McConaughey'in canlandırdığı pilotun ve ekibinin çabalarına tanıklık ediyoruz. Yönetmen Nolan, kendine has sinematik dokunuşlarla, türün klasikleri arasına, seveniyle ve nefret edeniyle beraber girecek bir başyapıt koyuyor ortaya. Dünya genelinde, yaşamın sonuna yaklaşılan kasvetli, tozlu ortamın yanında, yıldızlar arasında, yeni gezegenlere yapılan umut dolu yolculuğun çelişkisini izlemek, insanın dilinde tuhaf bir tat bırakıyor adeta. Çaresizliği çareye dönüştürme çabalarının etrafında gelişen olay örgüsüne ek olarak filmin temel dayanağını sevgi üzerine kuran deneyimli yönetmenin elinden başarıyla perdeye yansıyan kaliteli bir BK örneği izliyoruz. Başarılı oyunculuklar, sonsuz uzay boşluğunu iliklerinize kadar hissettiğiniz muhteşem görseller ve dikkatinizi kesinlikle dağıtmadan izlemeniz gereken bölümler barındıran Interstellar'ın başarı oranının yüksekliğine en önemli etkilerden biri de kuşkusuz, Alman besteci Hans Zimmer'in notalarıyla yapmış olduğu sihirli dokunuş oluyor.

Hans Florian Zimmer, 1957 Frankfurt doğumlu besteci, müzikal kariyerine Buggles grubunun üyesi olarak adım atar ve yayınladıkları müzik videosu MTV kanalının yayınladığı ilk video olarak tarihe geçer, daha sonra akıl hocası Stanley Myers ile Londra'da film müzikleri kariyerine giriş yapar. 1988 tarihli Barry Levinson filmi, Rain Man ile ilk Oscar adaylığını kazanır. 90'lı yıllarda peş peşe gelen film müzikleriyle kariyer çıtasını iyice yükseltir. Disney'in Lion King filmiyle ilk ve tek Oscar ödülünü kazanır. Defalarca ödüllere aday gösterildiği ve pek çoğunu kazandığı, Oscar, Grammy, Golden Globe ve diğer organizasyonlarla Zimmer bugün dünyanın en tanınmış film müziği bestecisi konumundadır. Sanatçı 2000'li yılların başında, akıl hocası Myers'den öğrendiklerini genç yeteneklere aktarmak amacıyla Santa Monica'da bir müzik merkezi kurmuştur. Zamanla Hollywood film müzikleri alanında adeta bir besteci fabrikasına dönüşen bu merkezden, Mark Mancina, John Powell, Harry Greagson-Williams, Nick Glennie-Smith ve Klaus Badelt gibi bugün hâlâ aktif olarak film müziği hazırlayan çok başarılı besteciler çıkmıştır. Hans Zimmer, genel olarak elektronik müziği ve klasik orkestrayı harmanlamayı seven bir bestecidir. Yaptığı işlerin büyük çoğunluğu elektronik müzik ağırlıklı olmakla beraber, orkestra müziğini de önemli ölçüde kullanır ve ikisini harmanlayarak çok başarılı işler üretmiştir. Her ne kadar, Hollywood'da kurmuş olduğu ve adeta hegemonyası altına aldığı film müziği sektöründe bir klişeleşme durumu yarattığından dolayı kendisine kızsam da, türün yaşayan en önemli isimlerinden biri olduğu gerçeğini de göz ardı edemem. Pek çok beğendiğim albümüne karşılık açıkçası hiç sevmediğim ve dinlemeye tahammül edemediğim albümleri olduğunun da ayrıca altını çizmeliyim. Özellikle film müziklerinde akılda kalıcı bestelerin önemi büyüktür. Herhangi bir yerde duyduğunuz anda "şu filmin müziği" diyebileceğiniz besteler artık klasikleşmiştir. Zimmer, özellikle yeni yüzyıla geçiş yaptıktan sonra akılda kalıcı bestelerden çok, farklı enstrümanlarla ve bir araya geldiği gruplarla yaptığı müziklerle daha fazla gündeme geldi. Batman üçlemesi, yeni çekilen Zack Snyder imzalı Superman ve pek çok gişe canavarı filmin müziklerinde farklı enstrüman seslerini kullanan Zimmer, temaların akılda kalıcılığı konusunda son yıllarda ciddi problemler yaşıyor diyebiliriz. Tabii ki bu sanatçının bilerek yöneldiği ve farklı olmayı seçtiği bir yöntem de olabilir. Ancak bu dönüşümün, müzikal açıdan duyguyu aktarma konusunda zaman zaman ciddi zaaflar yarattığını da belirtmek gerek. Bütün bunlara rağmen Zimmer, hâlâ faal bir şekilde kariyerine başarıyla devam ediyor. Yeni projelerle, konserlerle ve özellikle çiçeği burnunda bestecilere verdiği koşulsuz destekle kat be kat takdiri hak eden, çalışkan ve üretken bir sanatçı. Aktif kariyerini, daha uzun yıllar aynı şevk ve performansla sürdürecek gibi görünüyor.

Bu sayıda tanıtımını yapacağım Interstellar filmi, yönetmeni ve bestecinin ilk beraberliği değil! Nolan, Batman üçlemesi ve Inception'da beraber çalıştığı Zimmer'le artık daimi bir ortak haline geldi. Öyle ki, bu sayının yayınlanacağı Temmuz ayında vizyona girecek olan yönetmenin yeni filmi, İkinci Dünya Savaşı hikayesi Dunkirk'ün müzikleri de Hans Zimmer imzalı. İkili arasındaki bu uyumun en önemli nedenini de, Zimmer'in, Nolan sinemasının enteresan atmosferini başarılı bir şekilde tamamlayan müzikler üretiyor olması tanımıyla ifade edebiliriz. Bu durum filmleri, görselliğin yanında, kulağa hitap şekliyle de farklı bir noktaya taşıyor. İzleyiciyi saran konu ve müziğin etkisi, haliyle bu birlikteliğin devamlı hale gelmesinde bir diğer önemli unsur oluyor. Sinema tarihi, bu tür birlikteliklerle dolu malumunuz ve hemen hepsinin başarı grafikleri bu devamlı beraberliğe ve alışkanlığa bağlı olarak yükselmiştir dersek sanırım abartmış olmayız...

Albüm piyasaya dört farklı versiyonda sürüldü. 16 parçalık ilk albümü, 24 parçalık deluxe versiyonu izledi. 29 parçanın yer aldığı Illuminated Star Projection Edition versiyonunu takiben piyasaya son olarak 35 parçalık Complete Score albümü çıktı. 34 yaylı, 24 nefesli ve dört piyanonun yer aldığı orkestranın yanı sıra, 60 kişilik korodan da yararlanıldı ve kayıtlar George Martin's AIR Lyndhurst Hall stüdyolarında tamamlandı. Ancak bütün bu enstrüman zenginliğinin yanında en önemli müzik aleti, 90 yıllık bir org oldu.

Londra'da 12. yüzyıldan kalma bir tapınak kilisesinde bulunan, 1926 tarihli Harrison & Harrison marka org albümün adeta can simidi oluyor. "Biraz tereddüt yaşadığımız bir an vardı" diyor Zimmer "İşin asıl meselesi, insanların hayal edemeyeceği şeyleri bulmaktır" diye ekliyor. Org fikrinin yönetmenden çıktığını söylüyor besteci ve açıkçası bu seçimin albüme etkisi çok kuvvetli. Orgun fiziksel görünümü besteciye uzay gemilerinin uç boru yakıcılarını anımsatmış. Astronotların nefes verme seslerinde insan korosunun da araya girmesi, bestelerin ne kadar ciddiye alınarak yapıldığının bir göstergesi. "Org 17. yüzyıldan telefonun icadına kadar, insanoğlunun en kompleks icadı olarak biliniyor" diye devam ediyor Zimmer. Besteciye göre org, albümün ana sesi ve ilahi bir etkisi var. Zaten film boyunca yönetmenin, alışık olmadığımız bir şekilde ruhani bir arayışa yönlendiğini ve temelde sevgiyi merkez aldığını görüyoruz. Müziklerin de, özellikle bu yaşlı enstrüman sayesinde aynı etkiyi verdiğini söyleyebiliriz rahatlıkla. Ana temanın yaratılması sırasında, Nolan, besteciye klasik daktilodan çıkan bir sayfalık yazı verir ve kendisinden bir gün içerisinde bu yazıya bir tema hazırlamasını ister. Ertesi gün stüdyoda temayı dinleyen Nolan, filmin konusunu bile bilmeyen Zimmer'e döner ve "Eh sanırım şimdi gidip filmi hazırlamalıyım" der. Şaşkın olan bestecinin cevabı "Harika, ama film ne?" olur. İki yıllık, filmi senaryolaştırma süreciyle paralel ilerler müziklerin bestelenmesi. Antika org'un da devreye girmesiyle besteler iyice netlik kazanır. Zimmer özellikle koro üzerinde çok durmuş, insan seslerini çok farklı şekillerde kullanmaya çalışmış. Uzayda geçen sahnelerde dikkatli kulaklar bunu fazlasıyla hissedecektir. Yönetmenin aslında filmin ana teması olarak gördüğü, Pilot ve kızının ilişkisi, albümünde bel kemiği oluyor. Bu bağlamda müzikler 19. yüzyıl romantik akım etkilerinden 20. yüzyılın minimalizmine geçiş yapıyor ilerleyen sürede. 169 dakikalık filme 2 saatten fazla müzik yazan besteci sanat yaşamının belki de en karmaşık ve zor işlerinden birine imza atmış. Filmde görsel bir şölen sunan Satürn sahnelerindeki solo piyanoyu bizzat kendisi çalan Zimmer yaptığı işin en kişisel çalışmalarından biri olduğunu ifade ediyor ve ekliyor "Birisi size çocuklarınızın geleceği hakkında yazın dese, ne kadar kişisel olabilirsiniz?"

Dreaming Of The Crash;

Tek nota üzerinden etkileyici bir giriş karşılıyor bizi. Cooper gördüğü kâbustan uyanıyor ve kızı Murphy yanı başında, bu sırada yoğun ve kuvvetli bir ses kulağımızda titreyerek yükseliyor. Albüm boyunca sık sık duyacağımız emektar orgun devreye girişiyle nihayetlenen bir açılış parçası bu. Açıkçası bana biraz 2001'in girişini anımsatıyor bu bölüm. Mısır tarlasının üzerinde ilerleyen kamera müziğin kesilmesiyle beraber diğer sahneye geçiş yapıyor.

Cornfield Chase;

Umutların tükenme noktasına ilerlediği Dünyada, bir çiftlik evinde umutlarını diri tutma peşinde bir aile ile başlıyoruz güne. Uçsuz bucaksız mısır tarlalarının arasında, havada başıboş dolaşan bir drone'un peşine düşen Cooper ve çocuklarına, antika orgumuz eşlik ediyor parça boyunca. Mısır tarlaları arasında giden pikap ve atonal tonda ilerleyen ve giderek dozunu yükselten beste sanki mısır tarlaları gibi sonsuza kadar sürecekmiş hissi veriyor kulaklara. Adeta bir ayindeymiş gibi, bir yandan kadim zamanları hatırlatan ve bir taraftan gezegenin ve insanoğlunun içine düştüğü çaresizliği yansıtan bir ağıt niteliğinde Cornfield Chase!

Dust;

Bütün orkestranın hissedildiği güçlü bir beste Dust. Adından da anlaşılacağı üzere Dünyamızı teslim alan toz, aynı zamanda insanlığın kaderini de beliryecek noktaya gelmiş. Filmin ana temasının en güçlü hissedildiği bölümlerden biri. Parçanın bütününde yoğun bir melankoli ve merak hakim. Burada da orgun ayinsel özellikler barındıran havası kendini hissettiriyor. Özellikle yaylılarla uyumu çok etkileyici. Beste, Murph'ün, odasında olduğunu söylediği sözde hayaletin oluşturduğu ve Cooper'ın fark ettiği, tozlardan meydana gelen mesajın içindeki koordinatları bulup, gizli Nasa tesisini keşfetmeleri ile sonlanıyor.

Day One;

Nasa tesisini keşif ve Cooper'la Profesör Brand arasında geçen diyaloğa eşlik eden, ana tema etrafında piyanoyla başlangıç yapan bir besteyle devam ediyoruz. Orkestranın devreye girmesiyle temposunu yavaş yavaş yükselten parça bünyesinde merak unsurları barındıran bir havada son buluyor.

Stay;

Parçanın girişi adeta rüzgârlı ve tozlu bir ortamın içindeymiş olma hissini veriyor dinleyiciye. Filmin en dramatik bölümlerinden biri ve Cooper'ın kızı Murphy'den ayrıldığı sahneyi izliyoruz. Arka fonda devamlı aynı tonda çalan enstrümana ön bölümde klasik enstrümanlarla orkestra destek veriyor. Çaresizliği ve kaybetme korkusunu iliklerinize kadar hissettiren bir beste. Dünyanın geleceği uğruna, geri dönme olasılığı zayıf olan bir göreve giden babanın, kızıyla yaptığı veda konuşmasının üzerine çiftlik evinden ayrıldığı ve mısır tarlaları arasında gözyaşları içinde uzaklaştığı dramatik sahneye uygun olarak ilerleyen beste, son bölümde org ve orkestranın temposunu iyice yükseltmesiyle tam bir duygu patlamasına neden oluyor.

Message Form Home;

Ekibin yola çıkış hazırlıkları ve ana istasyon Endurance'e bağlandıktan sonra geride bıraktıkları evlerine uzun uyku öncesi son bir bakış ve sevdiklerine gönderdikleri görüntülü mesaj fonda sadece piyano eşliğinde birkaç notanın birleşimiyle hayat buluyor ve yalnızlık duygusunu çok başarılı veriyor.

The Wormhole;

Bilim adamlarının keşfettiği ve başka galaksilere geçit görevi gören, Saturn'ün yörüngesindeki solucan deliğine ulaşan ekibin galaksimizden ayrılma anını yansıtan merak ve gerilim yüklü bir parça The Wormhole. Orkestranın inişli çıkışlı müziğine farklı enstrümanlar eşlik ederken, bir müddet sonra org destekli muhteşem bir yükseliş geliyor ve parça nihayetleniyor.

Mountains;

Tik tak tik tak tik tak... Dağlar olduğu yerde duruyor mu? Yoksa onlar dağ değil mi? Ekibin yaşamın uygunluğunu araştırmak için indikleri ilk gezegen. Tamamen suyla kaplı gezegende, ilk gelen ekibin aracının enkazını bulmaları ve yüzlerce metre boyunda dalgalarla karşılaşmalarını olağanüstü bir gerilim yüküyle yansıtan parça, saatin tik-taklarını andıran bir girişle başlıyor, alttan yaylılar giriş yapıyor ve tik-taklarla paralel gidiyor. Tempo yükselmeye başlarken, dağları andıran dev dalgaların yaklaştığını hissediyorsunuz. Uzay mekiğine ulaşmaya çalışan astronotların telaşlı çabalarıyla parça kulaklara çarpan bir dalga misali yükseliyor ve dinleyiciyi adeta suyun içine çekiyor. Devreye giren org ve 60 kişilik koronun sesi sahnenin bütün gerilimini veriyor ve aniden kesiliyor. Tik tak tik tak...

Afraid Of Time;

Dünyadayız ve denklemi çözme çabasında olan Profesör Brand ve artık profesörün asistanlığını yapan Cooper'ın kızı Murphy denklem üzerine tartışıyorlar. Fonda Piyano ağırlıklı çalan parça, zaman zaman yaylı enstrümanlar ve orgla destekli bir geçiş bestesi.

A Place Among The Stars;

Ölüm döşeğinde Profesör Brand ve Murphy'nin son diyaloglarına şahitlik ediyoruz. Adeta yoğun bir ağıtla karşılaşıyoruz. Orkestranın ağır tempoda giriş yaptığı parça, ilerledikçe yoğunluğunu daha da arttırıyor. Yaylı ve nefesli enstrümanların birlikte ağır havayı iyice yükselttiği beste, ekibin Endurance'den, Ranger isimli mekikle ayrılarak, daha önceki keşif ekibinin başı Dr. Mann'in yaşam olasılığı amacıyla gitmiş olduğu gezegene doğru hareket etmeleriyle kasvetli bir havaya bürünerek sonlanıyor.

Runnig Out;

Dünyadayız ve umutlar tükenmek üzere. Murphy çaresiz bir halde, profesörün denklemini çözme peşinde. Cevabı yaşadığı evde bulacağını düşünüyor ve tozla kaplı yollarda ilerlerken kendisine eşlik eden, piyano ağırlıklı bir geçiş bestesi dinliyoruz. Arka fonda devamlı gerilimi ayakta tutan yaylıların eşliğinde umuda doğru ilerliyor Murphy! 

I'm Going Home;

Doktor Mann'in, görünüş itibariyle hiç umut vaat etmeyen buzla kaplı gezegenindeyiz. Mann ve Cooper uçsuz bucaksız engebeli arazide ilerlerken inişli çıkışlı yaylıların giriş yaptığı parça, ilerleyen bölümde yoğunluğunu arttırmaya başlıyor. İki adamın keşif gezisine eşlik eden enstrümanlar merak düzeyini üst seviyede tutuyor. Her saniye ve parçanın tamamında aynı çizgide ilerleyen beste, sonlara doğru bu uçsuz bucaksız arazide sanki hiç bitmeyecekmiş hissi verdiği bir anda koronun da müziğe iştirakiyle son buluyor.

Coward;

Albümün en uzun parçasını dinliyoruz. Filmin kilit bölümlerinden biri, Doktor Mann'in çıldırmış halinin Cooper ve ekibine yansımaları üzerine ilerleyen sahnelerin yaşandığı beste, orkestranın gerilim yüklü girişinin ardından bir kez daha zamana karşı yarışı haber veren tik-takları dinletiyor bize. Emektar orgun devreye girmesiyle bütün orkestra ayağa kalkıyor adeta ve hızlı bir inişle fonda piyano hakimiyeti alıyor ele ve orgun paralel girişiyle beraber parçanın ses düzeyi artmaya devam ediyor. Özellikle Zimmer'in elektronik sesleri kullanma konusundaki ustalığı bu bölümde fazlasıyla kendini gösteriyor. Parça sonuna yaklaşırken piyanonun bütün seslerin üstüne çıktığı bölüm çok etkileyici. Ayrıca filmin bu hareketli sahnelerinin dünyada Murph'ün evindeki gerçeği araştırmasıyla paralel gittiğini de belirtmekte fayda var. Parça zirve noktaya piyanonun olağanüstü akışıyla orkestrayı da beraberinde sürükleyerek çıkıyor ve en tepede sahnenin en can alıcı noktasına ulaştığı anda aniden kesiliyor.

Detach;

Filmin belki de en drmatik bölümlerinden birindeyiz. Doktor Mann'in gezegenden kaçmak için çaldığı mekikle Endurance'a bağlanmaya çalışması sırasında verdiği zarar yüzünden yakıtı tükenen istasyonun, son yaşam olasılığı barındıran gezegene gitmesini içeren sahnenin müzikleri, orkestranın tek nota üzerinden ilerleyişiyle başlıyor. Ekibin gezegenin yörüngesinden ayrılarak dev kara delik Gargantua'ya ilerlediği bölümde, heyecan dozu gitgide yükseliyor. Orkestra zamana karşı yarışan tik-takları burada da ihmal etmemiş. Elektronik enstrümanların, yaylı ve nefeslilerle karıştığı sahne aniden antika orgun devreye girişiyle filmin de en dramatik ayrılık sahnelerinden birini kulaklara yüklüyor. Orkestranın her biriminin canlandığı muhteşem bir an, Cooper Gargantua'ya ilerlerken parça olağanüstü bir valse dönüşüyor ve nihayetinde dinleyicinin tüylerini diken diken eden epik bir şahesere dönüşerek yavaşça ve kulakları rükûya ulaştırarak sonlanıyor.

S.T.A.Y. ;

Gargantua'dayız, kara deliğin merkezine ilerleyen Cooper artık beşinci boyuttadır ve ilerleyen sahneler filmin temel fikrini anlamak açısından izleyicinin kafasındaki bütün sorulara cevap niteliğindedir. Org ağırlıklı parçanın girişi aynı tempoda ilerleyen ve elektronik enstrümanların ara ara devreye girmesiyle inişli çıkışlı bir grafik çiziyor. Piyano desteği de org'la beraber devam ediyor ve parçanın sonuna doğru tempo düşerken dinleyici kendini adeta farklı bir boyutta hissediyor.

Where We're Going;

Final bölümündeyiz ve filmin ulaştığı zirve noktasında olabilecek en iyi kapanışı izliyoruz. Fonda orkestra yine hafif bir tonda başlıyor ve org'un devreye girmesiyle ana tema sürekli yükselen bir tempoda kulaklarımızın pasını tamamen temizliyor ve tüm enstrümanların devreye girmesiyle umut yüklü, insanlığın geleceği için huzur veren bir kapanışla emektar orgumuz son notasını bizlere gönderiyor.

First Step;

24 parçalık Deluxe albümün, ekstra parçalarına geçiyoruz burada. First Step ana temanın çevresinde ve org liderliğinde ilerleyen bir parça. Piyanoyla açılıyor ve orkestranın devreye girişiyle dinamik bir havada devam ediyor. Albümün genelinde hakim olan parça içi ani yükseliş ve inişler burada da mevcut.

Flying Drone;

Org'la giriş yapan ve yaylıların kullanıldığı bir parça. Filmin her karesini hissettiren kısa bir geçiş bestesi.

Atmospheric Entry;

Gerilim havasını sonuna kadar veren, kulakların adeta titrediği bir parça. Bir an için insana boşluktaymış hissi veren derinliği Zimmer burada çok iyi yansıtmış. Kısa süren ve adrenalini yüksekte tutan bir beste.

No Need To Come Back;

Tik-taklar işbaşında, açılış yine zamana atıfta bulunuyor ve piyano devreye giriyor. Sanki uzay boşluğunda dinliyorsunuz notaları. Bu parçayı dinlerken kendinizi bir nevi Gargantua'nın içindeymiş gibi hayal edin. Orkestra ve koronun ilave olmasıyla dipsiz bir karanlıkta yüzüyormuş hissi veren parça sonlara doğru temposunu yükselterek geliyor ve aniden zirveden tekrar serbest düşüşe geçerek piyanonun hakimiyeti ele almasıyla sonlanıyor.

Imperfect Lock;

Bir önceki parçanın bitişiyle hiç ara vermeden yeni parçaya geçiş yapıyoruz. Hızla akan zamanın ortasında üstümüze gelen dalgaları andıran bir giriş bu adeta. Yaylıların araya girmesiyle diken üstünde bir havaya bürünüyor beste. Orkestra tempo ayarında tutarsız yine, inişler ve çıkışlarla gerilim yükleniyor kulaklara. Fonda zaman hızla tik-taklarını gönderiyor bize ve yaylılar elektronik seslerle uyum içinde ilerlerken sanki dev bir boşluk üzerimize geliyormuş hissi uyandırarak yükselen ve yine alçalan seslerle ilerlemeye devam ediyoruz. Tik-taklar hiç durmuyor. Üzerinde durduğumuz diken artık batmaya başlıyor neredeyse kulaklarımıza ve yaylıların tamamının devreye girmesiyle boşluğun ağırlığı iyice hissediliyor ve nihayet ana enstrümanımız org devreye giriyor, antik sesiyle parçanın gerilim dozunu iyice zirveye taşıyor ve tik-taklar aniden susuyor.

No Time For Caution;

Gerilimin zirve yaptığı parçanın ardından biraz nefes alıyoruz ancak tik-taklar yeniden başlıyor ve org'un devreye girmesiyle albümün belki de en etkili parçalarından biri başlıyor. Muhteşem bir org performansı var fonda ve orkestranın eşliğinde adeta albümün ve hatta filmin panoramasını yansıtan bir parça bu. Bütün enstrümanların bütünleştiği beste, org'un zirveye varan sesiyle sonlanıyor.

What Happens Now;

Son parçamız bizi yine boşlukta dolaştırıyor. Atonal tonda ilerleyen bir beste ve elektronik seslerle desteklenmiş. Seslerin azalmasıyla birlikte geride org kalıyor sadece ve onun da son notalarını dinledikten sonra, rüzgar ve uzaklardaki gök gürültüsü dolduruyor kulaklarımızı ve insanlığın geleceğine doğru yaptığı amansız varış mücadelesi bir dahaki yolculuğuna kadar şimdilik burada sonlanıyor. 

Do Not Go Gentle into That Good Night;

Albümün kapanışını, filmde Profesör Brand (Michael Caine) tarafından, ekibin Endurance'le Dünya yörüngesinden ayrılırken okuduğu bir şiirle yapıyoruz. Dylan Thomas imzalı bu harika şiirin her kıt'asını, filmin oyuncuları fonda koronun muhteşem desteğiyle sırayla seslendirmişler.

Gitme o güzel geceye usulca,
İhtiyarlık tutuşmalı ve coşmalı günün sonunda;
Öfkelen, öfkelen ışığın ölümü karşısında.

Bilge adamlar, bilseler de karanlığın doğru olduğunu kendi sonlarında,
Sözleri hiçbir şimşek çaktırmamış olduğu içindir ki onlar
Gitmezler o güzel geceye usulca.

Son dalga vurduğunda, iyi adamlar haykırarak nasıl da parıldayarak
Dans edebileceğini kırılgan niyetlerinin yeşil bir koyda,
Öfkelenirler, öfkelenirler ışığın ölümü karşısında.

Vahşi adamlar, güneşi uçarken yakalamış ve şarkısını söylemiş olan,
Ve çok geç öğrenen, yas tuttuklarını onun yolunda,
Gitmezler o güzel geceye usulca.

Ağırbaşlı, ölüme yakın adamlar, göz kamaştıran bir bakışla

Kör gözlerin göktaşları gibi alevlenip şenlenebileceğini görürken,
Öfkelenirler, öfkelenirler ışığın ölümü karşısında.

Ve sen, benim babam, hüzünlü zirvede,
Yalvarırım, lanetle, kutsa beni şimdi şiddetli gözyaşlarınla.
Gitme o güzel geceye usulca.
Öfkelen, öfkelen ışığın ölümü karşısında.

~Dylan Thomas

Çeviri: Deniz Yörükoğlu

Hans Zimmer, Interstellar ile adeta kariyerinin zirvesine çıkıyor. Özellikle yeni yüzyılda, kariyerinde inişli çıkışlı grafikler çizmeye başlayan bestecinin, bildik müzik formundan bir hayli uzaklaşarak ortaya koyduğu yeni albümler içerisinde Interstellar en iyi ve kaliteli işlerinden biri. Açıkçası rahatlıkla Oscar'ı kazanabilecek bir performans sergiliyor besteci. Özellikle neredeyse 90 yaşında bir orgu albümün temeline oturtması ve orkestrayla koroyu, org'un adeta fonu, yardımcı enstrümanları durumuna getirmesi takdire şayan bir durum. Bestecinin ana tema haricinde, bestelerin içine yedirdiği, zamanı hatırlatan bölümler ve gerilim dozunun zirve yaptığı anlarda aniden tempoyu yavaşlatıp farklı ses renklerine geçişleri kelimenin tam anlamıyla dahice dokunuşlar olmuş. Romantizmden minimalist tarza kayış ve klasik seslerle, elektronik seslerin kusursuz uyumu tabi ki elektronik müzik konusunda alanında uzman olan Zimmer için çok zorlayıcı olmamış gibi görünüyor. Kabul etmek gerekir ki, Interstellar dinlemesi çok kolay bir albüm değil. Atonal tonda bestelerin yoğun, inişli çıkışlı duyguları aşırı derecede yüksek hissettiren bölümlerin ağırlıkta olduğu bir çalışma. Bestecinin, "en kişisel çalışmalarımdan biri" dediği albüm, alışılagelmiş Zimmer  bestelerine nazaran daha kişisel bir tonda olduğunu fazlasıyla hissettiriyor. Tabi bunu anlayabilmek için sağlam bir Zimmer dinleyicisi de olmak gerekiyor. Son olarak, film nasıl arşivlerde bilim kurgu klasiği olarak bir yeri hak ediyorsa, müzik albümüyle de sadece film müziği tutkunlarının değil her müzikseverin arşivinde yer almayı fazlasıyla hak ediyor Interstellar ve Zimmer... 

İnsanlığın geleceğine, usulca ve huzur içinde, 

öfkelenmeden ulaşması temennisiyle, 

hep müzikle kalın sevgili dostlar...